suriname

Suriname het land waar Groningen en bloemendaal 5 km uit elkaar liggen.

Een land waarin veel dingen met elkaar verweven zijn geraakt met af en toe een aparte uitkomst. Het grappigste is toch wel dat je nederlands kan praten aan de andere kant van de wereld.

We vlogen van Brazilie naar Paramaribo en dat is dan toch raar als de flight-crew ineens in het nederlands verteld dat je riemen vast moeten en je niet mag roken in het vliegtuig. Na ongeveer twee maanden rommelen met spaans en hakkelend portugees voelde we ons bijna opgelucht...

We hebben best een paar dagen in Paramaribo rond gehangen niet omdat het er zo super spectaculair was maar meer omdat we even rustig onze planning wilde voorbereiden. Ik had gedacht dat het in Suriname makkelijk zou zijn om dingen te regelen omdat we de taal spraken en zo. Dit was eigenlijk gewoon een beetje dom van me.

Zonder begeleiding naar het binnenland in gaan word afgeraden en de tours vanuit Paramaribo kosten meer dan honderd euro per persoon per dag. Simpelweg te duur dus. Daarbij komt kijken dat alle prijzen genoemd worden in euro's en je uiteindelijk met de "surinaamse dollar" moet betalen. En dan word er dus ook nog een hele ongunstige koers berekend waardoor je meer dan 120 euro per persoon per dag betaald.

Dat geeft gelijk een goed beeld van het land, het zijn sjoemelaars bij uitstek. Iedereen klaagt over vriendjespolitiek en corruptie maar met een totale bevolking van ongeveer een half miljoen mensen is het niet gek dat mensen elkaar kennen. En mensen hun eigen vrienden en familie voor trekken.

Uiteindelijk hadden we na bijna een week uitrusten een degelijk plan gemaakt. Eerst naar Groningen. Hier hebben we drie dagen heerlijk geslapen een boottochtje gemaakt op zoek naar zeekoeien (helaas niet gezien). Een leuk weetje is dat de huizen in Groningen gemaakt zijn van bakstenen die vanuit nederland met de WIC (houten schepen dus) zijn meegekomen. Die bakstenen werden gebruikt als ballast omdat de schepen natuurlijk goederen naar Nederland moesten brengen en dus eigenlijk leeg naar Suriname gingen. In de tussentijd is er dus verbazend weinig veranderd op de electriciteits kabels en asfalt wegen na dan.

Daarna weer terug naar de stad om mee te gaan met een toer naar de Marowijne rivier. (dit is aan de kant van Frans-Guyana) De toer begon als een grote flop omdat de bus eerst een uur te laat kwam en daarna er na een uur al mee kapte. Een reis die dus ongeveer 5 uur zou duren duurde toen ineens 12 uur. Gellukig de tweede dag heerlijk weer gehad tijdens een lange wandeling in de jungle naar een rustig watervalletje. Dit maakte een hoop weer goed.

Tijdens deze tour hebben we een belg ontmoet. Mochten jullie als ik terug ben in Nederland een goede grap horen dan moet je vragen naar de belg die een basketbalveld in Suriname ging maken.

Toen we vier dagen later weer terug waren in de stad hebben we toch besloten om zelf naar het binnenland te gaan. Met een Surinaamse simkaart wat slaapplaatsen gebeld en op weg gingen we. Even voor mensen die van plan zijn ooit naar Suriname te gaan. Laat je niet gek maken door tour-operators of mensen uit Paramaribo. Het is heel gemakkelijk om zelf naar het binnenland te reizen en het kost ongeveer de helft dan de door hun genoemde bedragen. Daarbij is het heerlijk ontspannen. De dorpjes aan de boven-suriname rivier doen je denken aan diep donker Afrika. Kleine hutjes bij elkaar, kinderen naakt in de rivier. Vrouwtjes die de was doen in de rivier. En omdat dit de afstammelingen zijn van ontsnapte slaven uit Afrika is iedereen erg donker.

Houd er dus rekening mee dat er geen wegen lopen en dat je na ongeveer 3 tot 4 uur reizen over de weg je nog ongeveer 3 uur op een opgevoerde kano door stroomversnellingen de rivier op moet om bij de leuke dorpjes te komen.

En ja toen weer terug naar de stad maarja dit was de laatste keer we hadden namelijk bedacht vanuit Georgetown verder te vliegen naar Quito. Deze vlucht was goedkoper en duurde geen 38 uur zoals die van Paramaribo naar Quito. Dus ja makkelijke keuze. Al betekende dit wel dat we dus eerst naar Guyana moesten. Al kwam het goed uit dat we dan langs Nickerie gingen. Bij dit plaatsje heb je namelijk een meer genaamt "Bigi pan". (vrij vertaald groot meer). Al is het niet echt groot en ook niet echt een meer het is maar 30 cm diep daarna verdwijn je in 50 cm modder. Niet persee een fijn gevoel als je denkt lekker te kunnen gaan zwemmen. Ik ken namelijk iemand die dat geprobeerd heeft.

Maarja we gingen er niet naartoe om te zwemmen we gingen er vogeltjes kijken. En dat is heel goed gelukt! Flamingo's, rode ibisen, alle varianten van reigers zo ongeveer. Maar ook een uil wat buizerds, kingfishers en arenden. Was een geslaagt nachtje "in de pan" en wederom heel makkelijk zelf te regelen.

Nou daarna dus de grens over met de pont op weg naar Guyana.